Η ποίηση του Κ. Γ. Καρυωτάκη υπερβαίνει τους κοινούς τόπους της μεταρομαντικής μελαγχολίας και της φυγής από την πραγματικότητα που σηματοδοτούν την εποχή του. Ποιητής της κοινωνικής αμφισβήτησης και της υπαρξιακής αγωνίας, ο Καρυωτάκης φώτισε "το αγριωπό βάραθρο" που άνοιξε στα θεμέλια του εγχώριου ποιητικού λόγου. Με αυτή την έννοια αναδεικνύεται ως σημείο τομής στην ιστορία της λογοτεχνίας μας: υπάρχει ένα πριν και ένα μετά την ποίησή του. Το έργο του Καρυωτάκη, παρά τη συντονισμένη επίθεση που δέχτηκε, έχει αποδείξει πως αναπτύσσει σταθερά μια ισχυρότατη αντίσταση στο χρόνο. Ακριβώς για το λόγο αυτό η περιπέτεια της πρόσληψής του παρουσιάζεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Η αμφισβήτηση της αξίας του απ\' τη γενιά του \'30, η αμφιθυμία και οι διχογνωμίες των μαρξιστών απέναντι στην κοινωνική του προοπτική, η όψιμη και υπερθετική αναγνώρισή του από τους υπερρεαλιστές συνιστούν καίριες όψεις αυτής της περιπέτειας.
Διατρέχοντας ένα ευρύ φάσμα κριτικών και λογοτεχνικών κειμένων, η Χριστίνα Ντουνιά προσκομίζει στοιχεία που αναθεωρούν παγιωμένες αντιλήψεις ή απαντούν σε χρόνιες απορίες σχετικά με τις διακυμάνσεις του παλμογράφου πρόσληψης του καρυωτακικού έργου: από την αποδοχή στην άρνηση, από την άρνηση στη σιωπή, ύστερα πάλι, και εξακολουθητικά, στην αποδοχή.